DOOD PUNT
2
Zelfs wie verkeerd is,
kan het soms juist hebben!
door
Owen Jones
Vertaler:
Jinah International CommV
Auteursrechten
Auteursrechten© 2024 Owen Jones
Dood Punt II
door Owen Jones
Gepubliceerd door
Megan Publishing Services https://meganthemisconception.com
Het recht van Owen Jones om geïdentificeerd te worden als de auteur van dit werk is bevestigd in overeenstemming met secties 77 en 78 van de Copyright Designs & Patents Act 1988. De morele rechten van de auteur worden erkend.
In dit fictiewerk zijn de personages en gebeurtenissen ofwel het product van de verbeelding van de auteur of ze worden volledig fictief gebruikt. Sommige plaatsen kunnen bestaan, maar de gebeurtenissen zijn volledig fictief.
Alle rechten voorbehouden!
Dood Punt-reeks
Dood Punt
Niet elke pleger van een zelfmoordaanslag is religieus!
Dood Punt 2
Zelfs wie het mis heeft, kan het soms juist hebben!
Contact details
https://facebook.com/angunjones
https://twitter.com/lekwilliams
http://owencerijones.com
Meld je aan voor onze nieuwsbrief voor insiderinformatie over de boeken en het schrijven van Owen Jones.
Ga hiervoor naar:
https://meganthemisconception.com
Opdracht
Deze uitgave is opgedragen aan mijn vrouw, Pranom Jones, omdat zij mijn leven zo gemakkelijk mogelijk maakt en ze doet dat geweldig.
Karma betaalt iedereen in gelijke mate terug.
Inspirerende citaten
Geloof niet in iets alleen maar omdat je het hebt gehoord,
Geloof niet in iets simpelweg omdat het door velen werd gezegd en beweerd, Geloof niet in iets alleen maar omdat het in je religieuze teksten geschreven staat, Geloof niet in iets alleen op het gezag van leraren en de ouderen,
Geloof niet in tradities omdat ze generaties lang zijn overgeleverd,
Maar als na observatie en analyse iets overeenkomt met de rede en bevorderlijk is voor het welzijn en het voordeel van iedereen, accepteer het dan en leef ernaar.
Gautama Buddha
––
Grote Geest, wiens stem hoorbaar is in de wind, hoor mij. Laat me groeien in kracht en kennis.
Laat me altijd de rode en paarse zonsondergang aanschouwen. Mogen mijn handen respect hebben voor de dingen die U mij gegeven hebt.
Leer me de geheimen die verborgen liggen onder elk blad en elke steen, zoals U mensen eeuwen geleden hebt geleerd.
Laat me mijn kracht gebruiken, niet om groter te zijn dan mijn broeder, maar om mijn grootste vijand te bestrijden - mezelf.
Laat me altijd voor U verschijnen met schone handen en een open hart zodat wanneer mijn aardse tijdspanne vervaagt als de zonsondergang, mijn Geest zonder schaamte naar U zal terugkeren.
(Gebaseerd op een traditioneel gebed van de Sioux)
Dankwoord
Mijn dank gaat uit naar mijn broer, Rhys Jones, voor zijn nuttige advies en suggesties; naar mijn vriend en auteur, Lord David Prosser, voor zijn ideeën voor de omslag en voor zijn aanmoedigingen; naar Duncan Whitehead voor zijn hulp met marine terminologie, en naar auteur en vriend Eric J. Gates omdat ik hem honderduit informatie mocht vragen en zijn ideeën uitpluizen.
1 BANGKOK, THAILAND
Michael Adams, een lagere ambtenaar bij de Britse ambassade aan de Wireless Road in Bangkok, legde een hand over zijn linkeroor en tikte op het tafelblad tussen hem en zijn Thaise assistente Jenny, die tegenover hem zat. Ze zag de beweging vanuit haar ooghoek, glimlachte, drukte op de pauzeknop van haar draadloze headset en wachtte tot Michael iets zou zeggen.
‘Wat is dat voor een kabaal? We verwachten vandaag toch geen bezoekers?’
‘Niet dat ik weet, Mike.’ Ze mocht informeel zijn als ze alleen waren op het werk, zoals nu, of in het huis dat ze deelden niet ver van de ambassade. Ze werkten al twee jaar samen en maakten plannen om voor het einde van het jaar te trouwen. Ze stak haar linkerhand uit en legde die op de zijne.
‘Zal ik naar beneden bellen en horen wat er aan de hand is?’
Glimlachend nam hij haar hand in de zijne en knikte. Het geluid van rotorbladen was oorverdovend in het kleine kantoor op de bovenste verdieping, waar ze verdachte visumaanvraagformulieren verwerkten.
Terwijl haar rechterhand naar de telefoon reikte, vormde hij geluidloos de woorden: ‘Ja, alsjeblieft, jij mooie…’, maar hij kreeg de kans niet om zijn zin af te maken of haar aanbiddende glimlach te beantwoorden.
Vlak boven hen klonk een luide knal. Een nevel van kleine, scherpe stukjes metselwerk kwam in hun gezichten terecht. Voor hun ogen zagen ze een flits, een milliseconde voordat het hun handen afhakte, het bureau in tweeën splitste en daarbij hun benen brak, om daarna door de vloer te verdwijnen.
Terwijl grote brokken beton van bovenaf op hen neerkwamen, klonk een geweldige explosie op een van de verdiepingen onder hen, die hen als muggen verpletterde. Eerst tegen de muren achter hen en toen tegen wat er overbleef van het plafond en het dak. Als ze nog in leven waren geweest, zoals enkele anderen in het gebouw, hadden ze wellicht een tweede versterkt 200 liter-vat door hetzelfde gat zien vallen en vervolgens zien exploderen in een vuurzee. Een derde vat was niet nodig. Niemand had de laatste overleefd. Mike en Jenny waren al op weg naar de hemel, hielden nog steeds elkaars hand vast, zich nog niet bewust van wat hen en al hun collega's was overkomen.
∞
‘Hebben de Amerikanen meer informatie dan wij?’ vroeg premier, Huw Lloyd, aan zijn minister van buitenlandse zaken, Richard Wilkinson, tijdens een spoedvergadering om half tien 's ochtends, ongeveer veertig minuten na wat er gebeurd was.
‘Nee, sir, of ze zeggen nog niets, maar ik vermoed dat ze net zo goed in het duister tasten als wij.’
‘Wat is er precies met hen gebeurd?’
‘Niemand zegt het precies, sir, maar het lijkt erop dat ze een vat met zware explosieven door het dak hebben gegooid, net als wij hebben gedaan. Toen hebben ze de piloot eruit gegooid, een Amerikaans staatsburger die in Bangkok werkte, en de helikopter vol brandstof door het gat naar binnen laten storten, wat ongeveer dezelfde schade veroorzaakte als die wij hebben aangericht.’
‘Je bedoelt dat er ook geen overlevenden zijn.’
‘Daar lijkt het helaas wel op, sir, buiten degenen die gelukkig genoeg met verlof waren.’
‘Verdomme. En die twee ambassades lagen vlak naast elkaar?’
‘Nee, niet helemaal, sir, maar niet ver uit elkaar… De onze was op Wireless Road, die van hen was over het kruispunt en aan de overkant van de weg, beide in Lumpini, in het centrum van Bangkok.’
‘Dat was een verdomd slechte planning, niet? Gewoon vragen om problemen, als je ‘t mij vraagt.’
‘Ja, sir, maar die ambassades waren daar al vóór de uitvinding van het vliegtuig, sir.’
‘Oh, ik begrijp het… Zijn er nog meer details, Richard?’
‘Nee, sir, we werken eraan, maar Thailand werd niet beschouwd als een hoog veiligheidsrisico en de bommen hebben al onze mensen ter plaatse uitgeschakeld. De Thaise autoriteiten bestrijden de branden en hebben het gebied afgezet. En onze mensen zijn onderweg, maar het zal tot morgen duren voordat we meer weten.’
‘Wat een catastrofe, en dan ook nog in een verkiezingsjaar! Twee grote ambassades zo dicht bij elkaar lijkt op een ramp die elk moment kan gebeuren, nietwaar? Niemand heeft de verantwoordelijkheid opgeëist, neem ik aan?’
‘We hebben een paar telefoontjes gehad, maar die waren van de gebruikelijke krankzinnige randgroeperingen die nog geen zuippartij in een brouwerij zouden kunnen organiseren. Ik ben bang dat het lijkt alsof we te maken hebben met ISIS of Al-Qaeda.’
‘Ik wist niet dat die banden hadden met Thailand.’
‘Nee, wij ook niet, sir, maar er zijn de moslimseparatisten in het zuiden. Het is slechts een hypothese op dit moment, maar het is het meest voor de hand liggende scenario dat we hebben.’
‘Heb je de Amerikanen dat idee al verteld?’
‘Nee, sir, maar het zou me niet verbazen als zij er ook op zijn gekomen.’
‘Goed dan, bezorg me zoveel mogelijk informatie over moslims in Thailand als je kunt en houd me op de hoogte van alles wat er binnenkomt. Als je me iets te lezen kunt geven voor nu en vanavond thuis, des te beter. Zet er meteen iemand op, Richard. Meteen, hoor je me?’
‘Ja, sir, ik begin er meteen aan.’
‘Oh, nog één ding voordat je gaat, ik wil een vergadering hier om drie uur vanmiddag met alle specialisten die we hebben, inclusief MI6.’
‘Ja, sir.’
∞
Om half vijf 's middags riep ook de commissaris-generaal van de Koninklijke Thaise Politie, politiegeneraal Phao Dhanaranjata, de eerste crisisvergadering over de twee aanslagen bijeen, dertig minuten nadat het nieuws over de bomaanslagen hem had bereikt. Ooggetuigen, waaronder politieagenten in dienst, ambtenaren van andere ambassades in de buurt en omwonenden, schatten het tijdstip van de aanslag op de Britse ambassade op drie uur achtenveertig 's middags en de tweede aanslag op de Amerikaanse ambassade slechts vier minuten later.
De brandweer meldde dat de branden in de gebouwen onder controle waren, maar nog steeds brandden en dat de plaatsen nog steeds te heet waren om te betreden, niet dat ze daar de bevoegdheid voor hadden, aangezien de ambassades technisch gezien op buitenlands grondgebied lagen.
De politie meldde dat de buurt was afgezet uit angst voor secundaire explosies en het Thaise ministerie van Buitenlandse Zaken meldde dat hun ambassadeurs in Londen en Washington hadden gevraagd om een lijst van alle Thaise staatsburgers die in de ambassades hadden gewerkt. Ze stonden ook klaar om alle rapporten uit Bangkok die ze hadden, door te geven aan de Britse en Amerikaanse regering.
De commissaris-generaal werd verzekerd dat alles werd gedaan wat gedaan kon worden en dat de buitenlandse regeringen de lijsten met werknemers later die dag zouden sturen. Hij wist uit ervaring dat hij zijn eigen onderzoek naar de terroristische aanslagen zou moeten starten, maar dat de Britten en Amerikanen ook de vrijheid zouden willen hebben om hun eigen onderzoek te doen.
Hij had daar op zich geen bezwaar tegen, zolang hun mensen maar beseften dat ze zich op zijn terrein bevonden en hem het respect gaven dat hij verdiende. Zijn eerste zet was om uit te zoeken wie de eigenaar van de helikopter was, dus beval hij een van zijn adjuncten om daarmee aan de slag te gaan, terwijl hij werkte aan zijn toespraak voor het nieuwsbulletin.
Het was een prioriteit, want de nieuwsploeg van Military Channel 7 stond al buiten te wachten en ze moesten snel iets te horen krijgen. Maar het moest wel goed gebeuren, want dit was zijn eerste keer op het wereldtoneel en hij wilde competent en efficiënt overkomen.
∞
Het eerste in de haast samengesteld nieuwsbericht over de aanvallen was al op televisie uitgezonden. Sommige getuigen hadden beelden gemaakt van de helikopter die boven de Britse ambassade zweefde en volgden hem op zijn dodelijke missie. Het kostte een simpel telefoontje om de eigenaars van het vliegtuig te achterhalen aan de hand van de roepnaam die op de romp gestencild was. Het was eigendom van Bangkok Aerial Photography Limited, een lokaal bedrijf dat helikopters met piloten verhuurde, voornamelijk voor luchtfotografie. Sommige mensen probeerden hun video's te verkopen, terwijl anderen ze gewoon op YouTube hadden gezet zodat de hele wereld ze kon zien en kopiëren, wat veel tv-stations zonder scrupules deden.
De verklaring van de politiechef en de oproep om informatie werd aan het einde van die reportage toegevoegd.
De bevolking van Thailand was ontzet en woedend dat zulke wreedheden konden worden begaan op Thaise bodem, of op zijn minst op ambassades in Thailand.
∞
De vier mannen aan het ene uiteinde van de grote tafel in Cabinet Office Briefing Room A, afgekort als COBRA, in nummer 10 waren de minister van Buitenlandse Zaken, de minister van Defensie, Toby Smythe, de stafchef van Defensie, luitenant-generaal van de luchtmacht Sir Roderic Jones, en het hoofd van MI6, Sir Arthur Tobin. Richard Wilkinson gaf elke man een vel papier en legde er een voor de lege stoel aan het hoofd van de tafel voor de premier die elk moment kon komen.
‘Chef, klopt het dat een van uw mannen in de ambassade Michael Adams was?’
‘Ja, dat klopt, Toby, kende je hem?’
‘Niet goed, maar we hadden gelegenheid elkaar te ontmoeten… twee keer, denk ik. Hij leek me een goede man. Gecondoleerd, mijn beste.’
‘Dank je, Toby. Mensen zeiden dat hij solide was. Net verlof aangevraagd om te gaan trouwen blijkbaar… Een meisje op kantoor, een Thaise, volgens iedereen een schoonheid…’
‘Orde, heren,’ zei de minister van Buitenlandse Zaken die met zijn knokkels op de tafel tikte. ‘Dank u wel. Mijn excuses voor de schaarste aan informatie, heren, maar dat is alles wat we op dit moment hebben. Er komt echter steeds meer informatie binnen. Het tijdsverschil helpt niet…’
‘Ja, dat is een van de juweeltjes van informatie die je op deze factsheet zet, ze liggen zeven uur voor op ons,’ zei het hoofd van MI6 ietwat slecht gehumeurd. ‘Dit is allemaal al verschillende keren op de televisie geweest sinds het gebeurde.’
‘Ja, het spijt me, Arthur, maar al onze mensen zijn gedood tijdens de aanval. Het was een totale uitroeiing in onze ambassade en die van de Yanks.’
Plotseling gingen de deuren aan het einde van de kamer open en kwam de PM met zijn gevolg binnen.
‘Oké, jullie kunnen nu gaan,’ zei hij tegen hen. ‘Zeg tegen alle betrokkenen dat we nergens voor gestoord mogen worden. Deze vergadering heeft topprioriteit.’
Hij keek toe hoe zijn staf de kamer verliet.
‘Oké, heren, laten we ter zake komen. Richard, jij hebt deze vergadering samengeroepen, dus waarom begin jij niet?’ Hij trok zijn informatieblad naar zich toe, las de paar regels informatie die erop stonden en draaide het om op zoek naar meer, terwijl de minister van Buitenlandse Zaken zijn keel schraapte. Hij trok zijn wenkbrauwen op naar degenen die naar hem keken en duwde het nutteloze stuk papier weer weg.
‘Ja, welnu, heren, dit is vooral een voorbereidende vergadering om de weinige details die we lijken te hebben te bundelen en om te proberen een strategie te bedenken. We hebben geregeld dat een team van MI6, politie en militaire inlichtingenofficieren later vandaag naar Bangkok vliegt, samen met een minimale bemanning als tijdelijke vervanging van ambassadepersoneel. We hebben natuurlijk de benodigde visa en diplomatieke immuniteit aangevraagd alsof het gewoon ambassadepersoneel was en al het papierwerk is als zodanig goedgekeurd.
‘De Thaise autoriteiten werken mee en hebben hen al kantoorruimte toegewezen in een gebouw niet veel verder in de straat en dat wordt gebruikt door VFS.Global, een joint venture-initiatief van de overheid dat zich bezighoudt met de voorbereidende verwerking van visumaanvragen. Dit gebouw was geen doelwit of op enigerlei wijze beschadigd, maar de meeste medewerkers daar waren lokale Thailanders…’
‘Neem me niet kwalijk dat ik je onderbreek, Dicky, maar suggereer je dat de daders dat gebouw hebben gemeden omdat de meeste werknemers daar Thailanders waren?’ vroeg de stafchef.
‘Niet op dit moment, Arthur. We denken dat de doelen altijd de twee ambassades zelf waren, maar het is misschien de moeite waard om dat in gedachten te houden. Hoe dan ook, we hebben mensen de beelden die tot onze beschikking staan laten bestuderen en de drie bommen lijken gemodificeerde olievaten van tweehonderdvijftig liter te zijn geweest - IED's, geïmproviseerde explosieven. De eerste op elke ambassade lijkt te zijn gevuld met explosieven en de tweede op onze ambassade met brandstof met een hoog octaangehalte. Hetzelfde effect werd bereikt op de Amerikaanse ambassade door de helikopter door het gat te laten vliegen dat door de IED veroorzaakt was…’.
‘Was het dak niet versterkt?’
‘Het was inderdaad versterkt, Toby, maar ik wil dat jullie allemaal naar deze video kijken. Nu, alsjeblieft,’ zei hij terwijl hij zich omdraaide naar een technisch officier van de inlichtingendienst van het leger die de videoapparatuur bemande. ‘De technische staf heeft het beeld zo veel mogelijk vergroot, maar het opbla… het uitvergroten brengt zijn eigen problemen met zich mee.
‘Oké, hier zie je de helikopter die zich in positie plaatst boven onze ambassade, de eerste die geraakt wordt. Dan zie je wat lijkt op twee mannen die een vat uit de zijdeur rollen. Naar schatting bevindt het vliegtuig zich op dit moment tussen de honderdvijftig en honderdzeventig voet boven het gebouw. Let nu goed op, binnen tien tot vijftien voet heeft het vat, dat op zijn kant naar buiten was gerold, zichzelf rechtgezet. Bevries het beeld! Let vooral op de onderkant… je zult een pijlpuntachtige constructie zien.
‘Een vat van tweehonderdvijftig liter vol explosieven kan gemakkelijk tweehonderdvijftig kilo wegen, maar door het gewicht dat erbij komt om het vat rechtop te zetten en op zijn punt neer te laten komen, kan het vat driehonderd kilo wegen. Driehonderd kilo per vierkante centimeter bij de inslag… Ik weet helaas niet tot wat dat zou oplopen na een val van honderdvijftig meter, maar ik ken geen enkel hellend dak dat zo'n aanval zou kunnen weerstaan en het is in elk geval duidelijk dat noch het onze, noch dat van de Amerikanen daartoe in staat was.
‘Wisten de terroristen dat of hebben ze hun slag gewoon geslagen? Wie weet dat? Werd er gevoelige informatie over de constructie van het dak doorgegeven? Weten we dat niet? De onderhoudsmensen zouden zeker op de hoogte zijn geweest van de staat van het dak of de daken. Oké, laat verder afspelen. Zodra de IED gestort is, vliegt de helikopter een beetje over, dan na de eerste ontploffing keert de helikopter terug, laat het tweede vat brandstof vallen en vliegt naar de Amerikaanse ambassade een minuut of zo verderop.
‘Ze laten een IED vallen, vliegen weg over de achtertuin om de ontploffing naar boven weer te vermijden en gooien iets naar buiten als het vat ontploft. Later werd ontdekt dat het de Amerikaanse piloot was die de helikopter voor de terroristen had gevlogen voor het bedrijf waar ze hem van hadden gehuurd.
‘Hij was door zijn achterhoofd geschoten, dus er moet een soort vervangende piloot aan boord zijn geweest, want dan keert de helikopter terug naar het kapotte dak en duikt naar binnen door het gat dat door de IED is ontstaan en produceert hetzelfde soort inferno als bij onze ambassade.
‘Dit doet denken aan 9/11, zoals je ongetwijfeld weet.
‘Dank je,’ zei hij tegen de technicus, ‘je kunt nu gaan.’
‘Wel, heren, dat is alles wat ik heb.’
‘Dank je, Richard,’ zei de P.M. ‘Heeft iemand iets toe te voegen? Het is een vreemde gebeurtenis en geen vergissing. Ik neem aan dat de Amerikanen het echte doelwit waren, maar we waren zo dichtbij dat de onverlaten hun geluk niet op konden. Twee vliegen in één klap, hè? En nog een geleasde ook, maar ik wed dat niemand de rekening betaalt. Oh, was het geleased of gestolen?’
‘Vrijwel zeker geleased, sir. We weten bijna niets. We hebben daar niemand behalve een BBC-correspondent, dus we zijn overgeleverd aan de Thaise autoriteiten en de media voor onze lokale kennis. De consuls in Chiang Mai en Pattaya is verteld dat ze snel naar Bangkok moeten komen, maar het zijn oude mannen en niet opgeleid voor dit soort werk, maar ze kunnen wel helpen met het verwerken van visa. Ze zouden er over ongeveer drie uur moeten zijn,’ antwoordde Richard terwijl hij automatisch zijn horloge controleerde met de klok op de schoorsteenmantel.
‘Heeft iemand iets te zeggen? Chief?’ vroeg hij aan het hoofd van MI6.
‘Nee, geen concreet nieuws eigenlijk. Onze drie agenten zijn uitgeschakeld. Ik kan alleen zeggen dat we geen lucht hadden van een op handen zijnde terroristische aanval. Thailand is een heel vreedzaam land, op de interne problemen met de moslimseparatisten in het zuiden bij de grens met Maleisië na. Het is hun Ierse kwestie, maar het is lokaal gehouden. Voor de rest is Thailand een zeer belangrijke rots tussen de communistisch geïnspireerde oostelijke landen zoals Laos, Cambodja en Vietnam en de junta in Myanmar, eh, het oude Birma.
‘Sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw en Vietnam hebben we geen problemen meer gehad. Ik ben bang dat we een zacht doelwit waren. Het betekent dat we onze ambassades in andere landen ook opnieuw moeten evalueren, anders kan dit een epidemie worden. Ik ben bang dat het gevolg van deze aanslagen een reeks andere aanslagen door dezelfde groep kan zijn, of zelfs copycat-bomaanslagen.’
‘Ik neem aan dat we allemaal vermoeden dat Al-Qaeda of ISIS erachter zaten.’
De mensen knikten met hun hoofd en keken naar het vel papier met hun aantekeningen voor zich.
‘Het lijkt erop dat dat de algemene consensus is, Arthur, ja. Oké, ik heb een klein beetje nieuws, of non-nieuws toe te voegen. Ik had net een telefoongesprek met de Amerikaanse president en hij zegt dat ze ook niets weten… Maak daarvan wat je wilt. Oké, dat was het dan voor nu, heren, bedankt voor jullie komst. Jullie weten dat het onmogelijk is om te overdrijven hoe belangrijk dit is. Absolute topprioriteit, vooral in het licht van mogelijke toekomstige aanslagen op andere ambassades, zoals Chief zojuist aangaf.
‘Richard, je stuurt alle nieuwe informatie door zodra het binnenkomt, nietwaar?’
‘Ja, sir, zodra ik het getypt heb.’
‘Goed zo. Ik wil jullie allemaal hier terug zien om vijftienhonderd uur vandaag, heren. Laten we eens kijken hoe snel we hieraan kunnen werken. Praat met iedereen die je nodig hebt om een resultaat te krijgen. Ik ben de rest van de dag beschikbaar voor overleg in mijn kantoor. Ik heb al mijn afspraken afgezegd. Ik zal er niet op aandringen dat jullie allemaal hetzelfde doen, maar deze klus heeft voorrang.
‘Laten we dan snel aan de slag gaan.’
∞
Dezelfde vijf mannen namen die middag om drie uur weer plaats aan dezelfde tafel. Opnieuw zat de minister van Buitenlandse Zaken de vergadering voor.
‘Goed, heren, vanwege het soort mensen dat jullie zijn en omdat we allemaal nauw contact met elkaar hebben gehouden sinds de vergadering van vanmorgen, weet ik dat de meesten van jullie nu iets te zeggen hebben, dus ik stel voor om één voor één de tafel rond te gaan.
‘Arthur, ik denk dat jij als eerste wilt gaan, of niet?’
‘Ja, Dicky, dank je…’ Hij glimlachte toen een knipperend lampje op zijn gedempte mobiele telefoon die op de tafel voor hem lag hem onderbrak. ‘Neem me niet kwalijk, PM, dit is relevant.’ Hij las het bericht in stilte en legde toen uit: ‘Een van de topmannen van de ‘Firma’, James Young, is zojuist aan boord gegaan van de lijnvlucht van British Airways naar Bangkok om veertien uur vijfenvijftig. Hij komt morgen om negen uur tien plaatselijke tijd aan, dat is hier twee uur tien.’
‘Uitstekend, Arthur,’ zei de premier, ‘ga alsjeblieft verder.’
‘Om eerlijk te zijn, sir, de rest van mijn nieuws is niet zo goed. We hebben medewerkers in de ambassades van alle omringende landen en ik kon ze zonder problemen naar Bangkok laten vliegen, maar geen van hen heeft veel lokale kennis en kent geen Thais. Het lijkt erop dat Thais een unieke taal is. Alleen Thailanders spreken het… een beetje zoals Welsh.
‘Laotiaans is vergelijkbaar, maar toch anders, net zoals Bretoens anders is dan Welsh. Kortom, we hebben vier eenheden in Laos, Cambodja, Myanmar en Maleisië, alle aangrenzende landen, maar geen van hen heeft enig nut voor ons. Young spreekt ook geen Thais, maar hij is erg vindingrijk. We proberen iets uit te werken met de inlichtingendienst van het leger, maar we weten het nog niet zeker… ze werken soms aan oefeningen met Thaise troepen of trainen ze in het gebruik van Britse wapens.
‘Misschien kan Toby ons hierover meer vertellen.’
‘Ik ben bang van niet, heren, in ieder geval niet op dit moment. Ik kan alleen bevestigen dat het bericht is uitgegaan naar de drie strijdkrachten en al hun regimenten, inclusief Special Forces, op zoek naar Thais sprekenden, bij voorkeur met lokale kennis, maar ik betwijfel of we vandaag meer zullen horen…. Sorry.’
‘Goed, dank je, Toby. Roddy?’
‘Ik kan bevestigen wat Toby
